Afscheidsviering collega Bruno Jeurissen
Beste Bruno, beste watercollega’s,
Sta me toe om ook even het woord te nemen.
Het is nog geen echte traditie dat ook ex-collega’s dit doen, ja eens gepensioneerd gelden andere regels, word je verondersteld niet meer direct actief te zijn, op rust te zijn, dus speechen schrijven, voorlezen, het woord nemen niet meer zo vanzelfsprekend dan. Maar ik deed het vorig jaar hier nog op dezelfde plaats voor onze andere collega uit dezelfde branche, Jef Reynaert, dus gelijke behandeling, geen lieve vriendjes, dus ook voor u, Bruno.
Op pensioen gaan is misschien simpel, afscheid nemen is dat niet en daar ligt ook de knoop, het dubbele, het tegenstrijdige. Het is verliezen én het is winnen, stoppen én doorgaan. Oei oei gaan we nu de filosofische toer op? Ik denk, het kan en dat het ook wel past bij Bruno. Niet alleen een milieu- en kwaliteitsfiguur, een veiligheidsvolgeling, een computerspecialist, een bioloog, maar ook een filosoof, psycholoog en een wereldverbeteraar. Bruno was en is het allemaal, was van alle markten thuis. Om nog maar bv. de boerenmarkt te vernoemen: de boeren en hun mest. De tijd van het beginnend milieu, de vervuiling, het water dat voldoende nitraatvrij moest zijn voor onze spaarbekkens. Om dat te bekomen ging hij letterlijk de boer op, het mestactieplan verdedigen. Met hand en tand en ja hij ging zelfs met een helikopter van de rijkswacht achter de boeren aan, de boeren die het aandierfden om zo maar mest te lozen in onze waterlopen en zo onze spaarbekkens vervuilden.
Genoeg deugden opgesomd de anderen hebben het al allemaal gezegd en straks lijkt het nog een redevoering op een begrafenis, van de overledenen niks dan goed. Ja op pensioen gaan kan je een beetje vergelijken met doodgaan…
Stop we houden het plezant maar het schijnt dat het hiernamaals, de hemel ook plezant kan zijn: rijstpap met gouden lepeltjes. Want Bruno ik weet dat je ook goed kan koken, dus als die rijstpap u daar tegensteekt leer ze daar maar duurzaam en kwaliteitsvol koken. Je kon voor iets ook goed lesgeven, opleidingen geven. Of leer ze drankjes maken : kraantjeswater met vlierbloesem. Hierbij een foto als bewijs.
Sta me toe om ook even het woord te nemen.
Het is nog geen echte traditie dat ook ex-collega’s dit doen, ja eens gepensioneerd gelden andere regels, word je verondersteld niet meer direct actief te zijn, op rust te zijn, dus speechen schrijven, voorlezen, het woord nemen niet meer zo vanzelfsprekend dan. Maar ik deed het vorig jaar hier nog op dezelfde plaats voor onze andere collega uit dezelfde branche, Jef Reynaert, dus gelijke behandeling, geen lieve vriendjes, dus ook voor u, Bruno.
Op pensioen gaan is misschien simpel, afscheid nemen is dat niet en daar ligt ook de knoop, het dubbele, het tegenstrijdige. Het is verliezen én het is winnen, stoppen én doorgaan. Oei oei gaan we nu de filosofische toer op? Ik denk, het kan en dat het ook wel past bij Bruno. Niet alleen een milieu- en kwaliteitsfiguur, een veiligheidsvolgeling, een computerspecialist, een bioloog, maar ook een filosoof, psycholoog en een wereldverbeteraar. Bruno was en is het allemaal, was van alle markten thuis. Om nog maar bv. de boerenmarkt te vernoemen: de boeren en hun mest. De tijd van het beginnend milieu, de vervuiling, het water dat voldoende nitraatvrij moest zijn voor onze spaarbekkens. Om dat te bekomen ging hij letterlijk de boer op, het mestactieplan verdedigen. Met hand en tand en ja hij ging zelfs met een helikopter van de rijkswacht achter de boeren aan, de boeren die het aandierfden om zo maar mest te lozen in onze waterlopen en zo onze spaarbekkens vervuilden.
Genoeg deugden opgesomd de anderen hebben het al allemaal gezegd en straks lijkt het nog een redevoering op een begrafenis, van de overledenen niks dan goed. Ja op pensioen gaan kan je een beetje vergelijken met doodgaan…
Stop we houden het plezant maar het schijnt dat het hiernamaals, de hemel ook plezant kan zijn: rijstpap met gouden lepeltjes. Want Bruno ik weet dat je ook goed kan koken, dus als die rijstpap u daar tegensteekt leer ze daar maar duurzaam en kwaliteitsvol koken. Je kon voor iets ook goed lesgeven, opleidingen geven. Of leer ze drankjes maken : kraantjeswater met vlierbloesem. Hierbij een foto als bewijs.
Ik vond het op de FB van de Watercollega’s. En wat vond ik daar nog? Dat West -Vlaanderen de prijs voor duurzaam ondernemen won en Oost Vlaanderen voor de tweede keer de prijs Milieucharter en dat allemaal onder uw stuwende of moet ik zeggen dwingende enthousiaste leiding? Dus Bruno ook al ben je nu op pensioen en dus officieel niet meer actief en betrokken bij de watermaatschappij, via FB zul je nog heel veel blijven te weten komen van wat er na u hier allemaal gebeurt.
Maar als dé computerspecialist van de watergroep, ik wil nog altijd zeggen van de VMW, moet ik u dat niet vertellen. Want PC, informatica, intra- en internet: je was één der grootste voorstanders en één der eersten die dit nieuwe medium hier binnenbracht, de tijd van pakweg 25 jaar geleden, de tijd van de eerste Macintoshen, zo een klein wit baksken, onvoorstelbaar nu.
Maar als dé computerspecialist van de watergroep, ik wil nog altijd zeggen van de VMW, moet ik u dat niet vertellen. Want PC, informatica, intra- en internet: je was één der grootste voorstanders en één der eersten die dit nieuwe medium hier binnenbracht, de tijd van pakweg 25 jaar geleden, de tijd van de eerste Macintoshen, zo een klein wit baksken, onvoorstelbaar nu.
Hierbij nog een foto, maar dan al van een versie die toen al geëvolueerd was.
Ik heb in mijn eigen archieven nog een overeenkomst gevonden van toen. Als personeelslid kon je gedurende drie jaar een PC huren, een Mac. Je betaalde een beginbedrag en dan werd gedurende 3 jaar maandelijks een stuk van uw loon afgehouden. Mits nog eens te betalen op het einde van de rit was de PC dan van u en niet langer van de VMW. Wat een tijden! In totaal koste zo’n PC toen 46.756 frank, exclusief btw. Omgerekend alles bijeen zo een 1200-1300 euro. Een heel bedrag voor amper 4 Mb intern geheugen en een harde schijf van 40 Mb. Ja, hoor je goed, zovéél?! Bruno was, zonder de inbreng van de andere collega’s te minimaliseren toch de drijvende kracht achter het hele PC-gebeuren. Hij pleitte en pleitte, tot zelfs bij de toenmalige voorzitter van de Raad van Bestuur, dhr Gaethofs. Hij pleitte zo sterk dat deze dacht dat Bruno een vertegenwoordiger was van Apple en niet iemand van VMW-werknemers, zo enthousiast was Bruno!
Ik heb hier ook nog als vb. een van zijn vele cursussen : leren surfen op intranet. Als ik nu bedenk dat het voor de kinderen uit de kleuterklas al doodnormaal is dat ze kunnen surfen op internet. Natuurlijk was niet alles koek en ei en waren er problemen. Bewijs hiervan het boekje : problemen oplossen. De appel, het symbool was dus geen perfecte appel, maar inderdaad een met een stuk eraf, ne hoek af zouden ze bij ons zeggen.
Bruno, in naam van alle gepensioneerden durf ik u met overtuiging zeggen: op pensioen zijn is niet mis, integendeel het is heerlijk. Je collega’s zullen je niet vergeten want als ik me zelf als voorbeeld mag nemen: na nu bijna tien jaar ben ik die computer- en milieu- en kwaliteitsspecialist nog steeds niet vergeten. Dus Bruno, vertrek met een gerust hart, en om het te bewijzen hierbij een laatste brochure die ik vond met een complete introductie bij uw nieuwe computer en wat zegt die brochure “Zou je niet beter thuis blijven…?
Beste Bruno, dank voor al wat je hebt gedaan, je was een fijne collega, ga naar huis, blijf thuis of ga weg, maar vooral wees gelukkig de rest van uw leven waar ter wereld je ook zou moge gaan of staan.
Kortrijk, 27 juni 2017