Gedachtenis Frans Van Keymeulen
Beste Frans,
Alice, Peter, Elfride,
beste familieleden van Frans,
beste vrienden, bekenden, buren van Frans,
beste aanwezigen,
De dood, hij komt als een dief in de nacht. We kennen allemaal dat gezegde en toch slagen we erin om het steeds te vergeten. Om er niet aan te denken. Het zal wel te maken hebben met onze overlevingsdrang, met het feit dat een mens niet continu in angst of verdriet kan leven, op zoek gaat naar goede momenten. Een oplossing zoekt. Zo ook nu. Nu plots en totaal onverwachts die dief, de dood is gekomen. Frans heeft meegenomen. Een schok die we ons nog niet realiseren. Liefde is een werkwoord zegt men. Verdriet ook.
Nu we hier allen samen zijn gaan we werken. Gaan we de liefde en genegenheid voor Frans en ons verdriet samen leggen en zo een stukje genezen van de wonde die ons is toegebracht. Je man, vrouw, moeder, vader of gelijk welke geliefde verliezen slaat altijd wonden, wonden die levenslang littekens achterlaten. En daarom gaan we op zoek naar genezing. Kijken we om naar het verleden om zo in de toekomst te kunnen leven, overleven. Zoeken we mooie herinneringen, genieten van die mooie herinneringen.
En wat herinneren we ons van Frans?
Eerst en vooral zijn zachte vriendelijkheid. Kijk maar eens goed naar zijn foto op het doodsprentje. Het is een zachte blije lachende Frans, een stukje humorist.
Hij was ook een harde werker. Is natuurlijk al jaren geleden. Als je bijna 90 bent zijn de werkjaren lang voorbij. Ik zou niet graag uitrekenen, niet kunnen uitrekenen hoeveel vierkante meters vloeren hij ooit heeft gelegd.
Hij was wat men noemt een “vloerder”. Mooie vloeren, gelegd met vakmanschap en passie.
Hij was ook een duivenmelker. Een rasechte duivenmelker. Zijn duiven zijn passie, zijn hobby, zijn lang leven.
En om in de wereld van de duivenmelkers te blijven: hij had 1 favoriete duif, 1 lievelingsduif en jullie kunnen alvast raden wie: zijn Alice. Alice, met wie hij zovele jaren samen gelukkig mocht zijn. Morgen zouden ze hun 64 ste huwelijksverjaardag vieren. Het heeft helaas niet mogen zijn.
En of hij voor haar zorgde. Ook in het rusthuis, steeds maar zorgen voor haar, in de weer voor haar, samen met zoon Peter en schoondochter Elfride.
Och, niks aan te veranderen. Dus laat ons nu afscheid nemen, afscheid nemen van Frans, en voortdoen zoals hij deed: vooruit, ernstig maar ook blij en optimistisch zoals hij steeds was.
De kerkdeuren gaan openzwaaien, de weg is vrij, de buitenlucht wenkt, de laatste vlucht kan beginnen.
Frans, we gaan nog even met u mee, je bent niet alleen. Goeie vlucht, goeie reis. Behouden thuiskomst. Tot weerziens!
Nera Redant
Denderhoutem, 22 april 2024