Eens
een jonge scheut
groeiend hemelhoog sterk krachtig
toverend ritselende bladeren
herbergend paradijsvogels
zingend fluitend hun vrolijk lied
en takken
wuivend in de waaiende wind
koesterend het zonnelicht
dragend vruchten overvloedig
geplukt gesmuld verteerd.
Onwankelbaar mijn stam
klauterstam voor kabouters elfjes eekhoorntjes
gevend ook beschuttend hout voor warme huizen
laaiend vuur voor koude nachten.
Nu enkel nog
verwoest verloren verlaten
schamel schamend naakt
in ‘t kille witte land der eenzaamheid
holle schuilplaats voor ‘t donkere licht
zwarte schaduw van mezelf
zwart als de dood.
Heb geen medelijden.
Ik heb het aardse leven geleefd
seizoenen en seizoenen lang
uitbundig plichtbewust dankbaar
jou alles gegeven
dag na dag
mijn taak volbracht.
Staande wil ik sterven

tot ook dat is geschied.